Dag 83: Ik heb je Lief

Slenterend door een drukke winkelstraat en allang niet meer onder de indruk van de ontelbare auto’s en scooters die aan mij voorbij razen denk ik op deze laatste dag van het jaar terug aan de 365 voorbije dagen van 2013 waarvan 83 hier.
Ondanks de taal barrière voel ik me hier thuis. Helemaal nu ik langzaam maar zeker meer begin te begrijpen van de cultuur en gewoontes van dit land.
De vele persoonlijke gesprekken met mensen die langzaam maar zeker heel dichtbij me komen geven me meer inzicht in het leven van mijn Taiwanese medemens.
Ze moeten aan me wennen, want gespreksstof die voor mij heel gewoon is ligt hier heel gevoelig.
Uiteraard ben ik behoedzaam en respecteer ik hun gewoontes en gevoelens, maar ik ben wel iemand met het hart op de tong en flap er per ongeluk nog wel eens wat uit.
Ze kunnen mijn openhartigheid gelukkig wel waarderen en zijn vooral nieuwsgierig naar mijn kijk op het leven.
De mensen van hier praten niet over gevoelens. Niet over de liefde, niet over verdriet en ook niet over angst. De woorden ik hou van jou zal je hier niet gauw horen. Sterker nog, als je dat zegt wordt men achterdochtig.
Ik denk er over na. Veel en lang. De persoonlijke verhalen die loskomen raken me en ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn als nooit iemand tegen je zegt dat hij of zij van je houdt en trots op je is.
Ik praat erover met mijn lief en hij begrijpt mijn verbazing, maar wijst me er ook op dat het in Nederland een aantal decennia geleden niet anders was.
Mijn Taiwanese gesprekspartner kan zich wel vinden in mijn extroverte kijk op het leven. Ze heeft zich jarenlang afgevraagd of haar familie wel van haar hield en is na aanleiding van ons gesprek aan haar vader gaan vragen waarom Taiwanezen nooit openlijk hun liefde voor elkaar uit spreken. Zijn antwoord was simpel: omdat we dat ook wel weten zonder het te zeggen. Blijkbaar ontgaat het velen dat dat voor heel veel mensen helemaal niet zo duidelijk is en dat men maar al te vaak worstelt met enorm veel twijfels en onzekerheden.
Voor mij is het helder. Men heeft hier wel degelijk een enorme behoefte aan warmte en affectie, maar vanuit een eeuwenoude cultuur is aangeleerd om je gevoelens niet te tonen omdat het je zwak en kwetsbaar maakt.
Ik weet niet of het mijn opvoeding is, mijn aard. Of misschien een beetje van allebei, maar ik vind het heerlijk om heel oprecht te kunnen zeggen: ik hou van jou. Tegen mijn lief, onze kanjer, mn mams en broer, maar ook tegen dierbare vrienden om me heen. Ik vind het ook heerlijk als iemand het tegen mij zegt, en als die woorden dan ook nog gepaard gaan met een stevige, oprechte knuffel, wel dan voel ik me een gelukkig mens.
Ik hoop echt dat hier met de jaren een kentering gaat komen en dat men gaat inzien dat het tonen van liefde en genegenheid je niet kwetsbaar, maar juist heel sterk maakt.