Dag 120: Old Japanese Prison

Vandaag was opnieuw zo’n dag met een onverwachte stevige gouden rand. Ik ging naar Chiayi, een stad een uur treinen hier vandaan, om een oude Japanse gevangenis te bezoeken en eindige wederom als passagier achterop de motor van een bijzondere vrouw.
Hoe komt het toch, vroeg een vriendinnetje van hier, dat jij steeds zulke bijzondere mensen ontmoet. Tja, ik weet het niet. Misschien is het mijn huidskleur, misschien het feit dat ik alleen als vrouw op stap ben. Misschien ook omdat ik er voor open sta en altijd met mensen in gesprek ga. Ik ben oprecht geïnteresseerd en vraag altijd door. Dat prikkelt hen om mij nog meer van hun wereld te laten zien, de wereld waarin ik me zo thuis voel, en waar ze zelf zo trots op zijn.
Toen ik bij de gevangenis aankwam begon net de Chinees gesproken rondleiding.
De Chiayi prison was eerste gevangenis die tijdens de Quing dynsatie werd gebouwd. Hij werd vernield door een stevige aardbeving maar is herbouwd en werd in 1922 opgeleverd. Tot in de negentiger jaren is hij in gebruik gebleven. De gevangenis heeft 176, kleine, donkere cellen en bood ruimte aan 328 gevangen. Mannen en vrouwen, uiteraard gescheiden. Jonge moeders mochten hun kind tot de leeftijd van drie jaar bij zich houden. Daarna werden de kinderen herplaatst.
En terwijl de gids iedereen vol enthousiasme de oren van het hoofd kletst, loop ik op mijn gemak rond en geniet van de vergane glorie.
Oude verwaarloosde gebouwen doen mijn hart sneller kloppen. Ze vertellen hun verhaal. Achter al die kleuren roest en afgebladderde verf schuilen complete levens. Prachtig!
De oude houten celdeuren hebben heel wat gezien en te verduren gehad. Er zal tegen ze zijn geschopt, scheldwoorden zullen door de gangen hebben geschald. Tranen van wanhoop en woede zullen hebben gevloeid. Ja, als die deuren konden praten… Momenteel wordt de gevangenis gerenoveerd, en het zal zeker een prachtig museum worden. Maar de sfeer die er nu hangt, gecreëerd door de vergankelijkheid zal dan voorgoed verdwenen zijn.
Aan het begin van de tour kwam de gids naar me toe om zich te verontschuldigen voor het feit dat ze mij geen Engelstalige rondleiding kon bieden. Ik antwoordde dat ik deze niet nodig had omdat dat het gebouw zelf zijn verhalen prijs gaf. Ze lachte, en begreep meteen wat ik bedoelde.
Na afloop zocht ik haar op. Ze sprak goed Engels en ik wilde nog wat dingetjes weten. Ze genoot van mijn enthousiasme en herkende mijn passie. Ze nam me mee, opnieuw de gevangenis in, maar nu naar delen die voor het publiek zijn afgesloten. Ze vertelde ontelbare verhalen en ik genoot van top tot teen.
Mijn camera deed zijn werk, mijn manier van anders durven zien ook.
Ze vertelde me dat de doodstraf in Taiwan nog bestaat, en dat zo’n 50 mensen wachten op de uitvoering hiervan. Ze vroeg naar mijn mening en ik kon niet anders dan zeggen dan dat er gevallen zijn waarin ik vind dat de doodstraf zeker gepast is. Met een hele boel mits en maren natuurlijk want je moet wel heel zeker zijn van je zaak. Er is altijd een risico dat je de verkeerde opknoopt. En zo praatten we door. Ze wilde de rest van mijn plannen voor die dag weten en ik zei dat ik nog wat meer van de stad wilde zien en de keerkring. De plek waar de tropen overgaat in de subtropen. Mijn dienst zit erop zei ze: ga je met me mee. En ik dacht voor de zoveelste keer, wow, wat lief. En waarom niet.
Onderweg kocht ze eten en we reden naar het park om te lunchen en te praten. We tourden rond en bekeken nog wat bezienswaardigheden. De dag vloog om. Het werd tijd om een trein terug te zoeken. Ze bracht me weg en nam afscheid met een stevige knuffel. Ze liet me niet zomaar gaan. Ik moest beloven om nog een laatste keer terug te komen. Ze wilde me nog heel veel meer laten zien en aan wat mensen voorstellen.
Mijn laatste weken hier zitten weliswaar vol met afspraken, maar ik ga zeker proberen om nog één keer een dag met haar door te brengen.
Bijzondere dagen met bijzondere mensen geven je leven een prachtige glans. En je hoeft er maar één ding voor te doen. Er voor open te staan en je over te geven aan dat wat zomaar op je pad komt. Dierbaar!