Dag 1: Sprong in het duister

Donderdag 10 oktober 01.10uur Nederlandse tijd.
Een enorme Boeing 747 brengt ons steeds verder van thuis en terwijl daar waar wij vandaan komen de meeste mensen allang op één oor liggen, begint op onze eindbestemming een nieuwe dag.
Op een klein scherm tellen langzaam maar zeker de 10.000 kilometers die thuis en daar van ons scheiden af.
We zitten hoog in de lucht, ergens boven Rusland.
De Chinese ondertiteling doet me denken aan een spelletje Mahjong en ik betrap mezelf erop dat ik naar overeenkomstige tekens zoek.
We zijn omringd door Chinezen en overal om me heen hoor en beluister ik een taal waar ik niets van begrijp. Een taal die over niet al te lange tijd nog steeds onverstaanbaar zal zijn maar vast en zeker ook vertrouwd gaat klinken.
De laatste dagen voor ons vertrek waren rare dagen. Emotionele dagen, intens, maar ook heel bijzonder. Dagen waarin ineens het besef kwam dat onze plannen niet langer dromen waren maar pure realiteit. Dagen waarin we ineens gingen beseffen dat we zouden gaan loslaten in overtreffende trap en dat dat veel moeilijker zou zijn als we hadden verwacht.
Vandaag werd dan ook overvleugeld door een overheersend onwerkelijk gevoel. Een gevoel wat pas verdween toen ons vliegtuig loskwam van de aardbodem.
Een heftig moment met even wat tranen want we laten los en geven ons over aan dat wat gaat komen in vreemd land met een cultuur zo anders als de onze. Nog vlug wat laatste app-jes tijdens het boarden. Nog gauw een keer daaaag zeggen tegen die stoere meid van ons om dan met een steen in onze maag en een loodzwaar gevoel van weggaan in onze schoenen het luchtruim in te gaan. Weg van hen die nu zo ver weg voelen maar toch heel dicht bij ons zijn.